Sa pinakahuling Times Higher Education (THE) World University Rankings 2026, muling kinilala ang mga pambato ng Pilipinas: nanguna ang pamantasang Ateneo de Manila, sinundan ng Unibersidad ng Pilipinas, at pumangatlo naman ang pamantasang De La Salle kasama ang iba pang kinikilalang institusyon sa bansa. Pinuri ang mga ito dahil sa husay sa pagtuturo, pananaliksik, at ugnayang pandaigdig—mga pamantayang hinahangaan sa buong mundo. Ngunit habang patuloy silang itinuturing na tahanan ng talino at liderato, tila pananahimik naman ang pinakamatunog na tinig ng demokrasya sa kanilang mga kampus. Sa tatlong unibersidad na ito, paano nagiging madalas na pinipili ang opsiyong abstain sa mga halalan ng estudyante? Ano ang sinasabi nito tungkol sa kalagayan ng pamumuno sa loob ng mga pamantasan, at paano ito sumasalamin sa mas malawak na krisis ng tiwala sa politika ng bansa?

Pagpapaalis ng mga estudyante, pagpapaskil ng mga pabalang na karatula, pagtataas ng mga presyo sa pagkain na nung simula pa lang ay mahal na. Ilan lamang ito sa mga kaganapan na nangyari sa loob ng Gonzaga cafeteria sa loob ng isang buwan. Hindi ba ang Gonzaga ay para sa mga estudyante, ano ang nangyari? Maituturing pa bang espasyo ito para sa mga Atenista kung napakaraming patakaran ang kailangang sundin upang gamitin ito?